Het Berregs is, net als het Nederlands, steeds aan verandering onderhevig.
Daardoor kan het zijn dat de spelling in oudere dictees afwijkt van de spelling(regels) in het nieuwe Berregs Woordenboek.

Nou, perfiesiejat mè d'oew verkiezing as sikkeretares van onze klup. Van arte welkom in 't dageleks bestuur. Enne, ge wit toch wa da betekent, ee? Bij d'eerstkommende vergadering motte gij 'n zellef gebakke n'appeltaart meebrenge. Da's 'n tredisie vor nuuwe bestuursleeje. 

Ze was t'r eerst wel 'n bietje van geschrokke. Iederéén wist ommes dasse gin keukeprinses was en dasse drie of vier keer in de week bij d'r ouwelui ging ete 's aves. Mar ze zou t'r eige nie late kenne. Ze zouwe dieje n’appeltaart krijge. 

Op internet ad z'n éél gemakkelek resept vor 'n appeltaart gevonde. Teminste; toen ze ’t las, leek da d'in ieder geval nie zo moeielek. In de supermart ad z'alles gekocht wasse nòòdeg ad. 

Daags voor de vergadering ad ze 's middags vrij genome van d'r werrek en was z’in d'r keuke n'aan de slag gegaan. Witbestove van de blom en mè vette vingers van de botter ging naar ‘n uurke de springvorrem de n'ove n'in. Wa t'r naar ‘n tijdje n'uitkwam zag t'r in ielek geval éél appeltaartachteg uit. 

De vergadering begon mè d'n kommeke koffie. Z’ad tuis de taart al voorgesneeje. Vol verwachting keek ze nar de gezichte van de bestuursleeje. Gin reaksie. De voorzitter slikte, ’n bietje moeizaam, 'n stukske n'appeltaart weg, zette z’n bordje n'op tafel en zee: 

"G’ad ok nar bakker Groffe kenne gaan." Ze sputterde tege da d't toch zellef gebakke n'appeltaart moes zijn. "Die bak ze toch ok zellef," zee de voorzitter. "Nou," zuchtte ze, "a'k da gewete n'ad!"