Archief

Op de pèèrse sofa
Mè volle zeile n’en mè zevemijlslèèrze n’aan kwam Piet de spreekkamer van de zieleknijper binnewaaie. 

Nijjeg plofte n’ie op de pèèrse sofa en stook gelijk van wal. ‘Nou motte gij ’s evekes goed nar mijn luistere’, zeetie/zee t’ie astrant tege dieje n’ersepanknutselèèr die t’r arstikke jong uitzag. 

‘Meneer, meneer’, perbeerde die d’r tusse te komme vanachter z’n kompjoeter, mar Piet was nie t’ouwe. ‘Ik zijn éémaal van m’n trammetane deur da Berregs Diktee. 

Al vieretwinteg jaar doen ik mee, mar kom ‘r tellekes mar bekaaid vanaf. Ik maak zoveul foute dasse gewòòn stoppe mè naarkijke! Mar, ambisie e’k genogt, ik wil ok welles/wel ‘s winne! 
Mar agge nie éés wit oeveul foute dagge makt, nou dan aal d’oeweige/oe w’eige van alles in oew kop. 

Bevobbeld, zou ik wel in Berrege gebore zijn? Of zou ons moeder vroeger swijle wa d’ebbe lòòpe te ver’apschèère mette bullemesjant van Pindurrep? Anders zou ’t Berregs schrijve toch as vaneiges motte gaan? 

Berregs lulle, da’s ’n flutje van ’n sent, mar à’k/a’k ’t mot schrijve zijn‘k gauw uitgebezjoerd. ’t Is vréét ee! 

Nou denkte gij meschient/messchient; wa legtie/leg t’ie n’achterleke tietie te zaneke, mar ik vraag oe dringend m’n perbleem ’s t’anneliezeere.’ Piet zakte wa d’onderuit en keek mè veul fedusie richting buro. 

’t Schrepele ventje da d’ad zitte luistere, zee: ‘’k Zijn Student aan uis. De wepsaait leg d’ier plat. Oew dokter zit ierneffe. Dèèr motte zijn.” 

Mè d’n smoel as ’n stééne bisschop zee Piet: ’Lammedamardoen’. 

Lengst ’t veld 
IJ atter vrééselek nar uitgekeke; z’n eerste kleinkinneke. Stiekem oopte n’ie da d’t ’n manneke zou worre. Dan zou t’ie ‘m lere voeballe, net zoas ij da van zijn gròòtvader a geleerd. ’t Eerste van MOC attie zellef net nie g’aald, mar da d’ad alzeleve nie aan em gelege. 

Affèn, ‘t kreukeltje wier gebore n’en ij a geluk; ‘t was ’n jongeske. IJ kocht bedéén ééle kleine voebalschoentjes vor ‘m. Ure spulde n’ie metta jong b’alleve n’as de kleine moes ete n’of in z’nne luier a geschete. De kinderarts a gezeed da d’t kulleke n’in ’n spreidbroekske moes. De bevalling was namelek moeielek gewist want z’n moeder a vroeger pèèrd gereeje. Da kon wel ’s slecht zijn vor z’n eupe volleges diejen dokter. Wa d’n kullemetulle, docht opa, wa d’etta pèèrd ier nou mee te make? Oe gek ken ’t lòòpe? 

Later bleek da d’t manneke vuste lang in da spreidbroekske n’a gezete, want ij was t’r impessant éémaal nar gaan lòòpe. Net zoas ‘nne kooibooi za’k mar zegge. Bij MOC adde z’m in de verdedeging gezet; ij liep ommes zó brééd, dèèr kwam ginniemand lengst. En da klopte n’ok, mar ze spulde n’m wel éél dikkels deur z’n bééne. d’Andere kullekes van ’t elleftal noemde n’m al gauw Panna. Da von opa nie leuteg. 

Éél, éél affetoe makte n’t ventje ’n doelpunt en dan oorde d’r ééne n’éél ard kebaal make lengst de lijn; opa. Mar mééstal was ’t erremoej troef en assem weer ’s deur z’n brééd uitstaande pòòte spulde, miemelde n’opa stillekes: ’t is wezelek waar; ij ken inderdaad gek lòòpe.

Powezie, da val toch tege! 
Fleet jaar, naar ’t Berregs Diktee, a’k beslote n’om me n’eige n’om te vorreme tot gròòtmééster van de Berregse powezie. ‘k Ad wa boekskes g’aald in de biebeleteek en oefende me n’eige tien slage n’in de rondte. 

‘k Voelde me n’as de nuuwe Paul Asselbergs, mar m’n moeder zee da’k ’n slap aftreksel was van Ko van de Ketterij. Dèèr trok ik me n’eige netuurlek niks van aan. 

Toen’k mette vastenavend mè m’n mate wa d’aan ’t dweile was, zag ik in ’n oekske van ’t kefee ’n stikgèèf meske staan. Ze droeg ’n lieveneerebeesjesmaske. z’Ad eupe n’as ’t Ravelijn en bumpers om over te struikele. In m’n broek voelde n’ik gelukkeg iets ards. ’t Was m’n pen. Op ’n allef nat bierviltje begon ik te schrijve. 

In oew navel is ’t altijd lekker werrem. Zou’k dèèr magge wòòne? Zo tusse kefettie en kleine bietjes stof en vuste langbewaarde dròòme? 

Ze keek me n’aan en zee: Allee, kulleke, ‘k zou oew moeder kenne zijn. 

Ik perbeerde nog te zegge datta tegeswoordegs mode was, mar ze wou t’r niks van wete. 

Powezie? Da val toch tege!

Blauw
Vuste laat dee Lewie ’t schuurdurke n’ope n’om z’n dilleke binne te zette. Laverend van lings nar rechs dabberde n’ie, nie éémaal gemoejeg mir, nar z’n uske. Lewie a zowa d’éél de bréédte van ’t tuinpad nòòdeg. In ’t kefee was ’t namelek nie dròòg gebleve. In de keuke pakte n’ie uit d’n ijskast wa kèès, mellek en ’n balleke n’in kralekessaus. Lewie ad onger en dorst as ‘n ond zin in worst en ging aan de laajtafel zitte n’ete. Gelaaje sloop t’ie nar bove, vouwde z’n kleej’em en pielobroek over ’t ekke van de n’overlòòp en dee de slaapkamerdeur ope. Omdaddet stil bleef, docht Lewie dattie d’r mee weg kwam. Verzichteg kroop t’ie in bed. Inéés ging ’t licht aan. Gròòt licht. “Sodeju!” Toos was wakker en nie zo’n bietje n’ok! “Dreddemmok, ummekesum. Gij zou bedéén nar uis komme.” brieste z’as ’n kwaaj pèèrd. “Ge zul d’t nie gelòòve, ” zee Lewie mè dubbele tong, “Onderweg nar uis kwam ik lengst de Kaai en toen è d’n visser mijn meegenome n’op z’n schuit. Me zijn nar ’t Slikpeleis gevare n’en dèèr ebbeme bij de prins ’n bakske leut gedronke. Nou, en toen moeste me n’éélemaal wir trug mè dieje schuit nar de Kaai.” Nog kwaajer tierde Toos: “Gij lilleke falievouwer, wa d’n kullemetulle.” Ze dee ’t licht uit, draaide d’r eige n’om en zee nog: “En dieje schuit was blauw zeker? Gelòòf d’t zellef?”

'n Lotje n'uit de loterij
Net as onderde, wa zeg ik, net as meschient wel duzende Berregenèère n’adde ze ’n lotje gekocht bij die bekende ròòksjop.
“Ier val d’n allef meljoen op or. ‘k Voel ’t gewòòn aan m’n water,” zee d’altijd opgeruimde sigareboer toen ’t lotje n’uit de nuuwerwetse kompjoeter kwam.
“As da nou toch ’s waar zou zijn”, zeeje ze tege mekare, “dan zouwe n’al onze dròòme n’uit kenne komme; ’n vekansie nar ’n ver vréémd en éél werrem land, ’n nuuwe luukse n’oto en netuurlek ’n nuuw uis”.
Ze ware n’al zo dikkels lengst zullie dròòm’uis gelòòpe. ’t Sting nou al bekant drie jaar te kòòp. Eigelek ‘n bietje éél veul bove zullie begròòting, mar asse dieje n’òòfdprijs zouwe winne dan zou de ver’uiswage van Piet van Egeraat dezellefde dag nog besteld worre.
Z’adde d’inrichting van ’t uis ok al éélemaal bedocht. ’n Gèève gròòte keuke; ge wit wel zo één mè d’t gasfernuis as ’t eilandje n’uit ’t parrek in ‘t midde. Mè d’n ijskast die zellef ijsblokskes ken make. ’n Oekbank tegenover ’n tilleviesie zo gròòt as d’etalazieruite van V&D en vor alle drie de kinders ’n slaapkamer mè d’alles d’r op en d’r aan. En netuurlek ok ’n zwembad in de tuin.
Jammer, da d’allef meljoen was aan zullie neus verbij gegaan, mar mè vijf’onderd euro ware z’ok best tevreeje. z’Ebbe dèèr ’n uske van g’uurd, ge wit wel, op zo’n gròòt parrek. 
Ware ze toch nog ’n bietje ver’uisd, al was ’t mar vor evekes.

Wa d’n féést, ee! 
D’r lag wir ‘n uitnòòdeging vor ‘n temaféést op de mat. ‘n Groente n’en fruitféést vor Arrejaan die vijfteg wier. Me zijn mar weer ‘s de klos, docht ik bij me n’eige. Da zal die prei’engst van ‘m wel verzonne n’ebbe, die wit swijle van gekkeg’eid nie wa d’of ze doen mot. En, a’k erreges ‘n ekel aan eb, dan is ’t wel aan temafééste. Waarom ken ’t nou nie gewòòn net zo as vroeger. Ge wit wel, tuis mè d’n fleske bier, wijnkejak, jonge klare, brandewijn mè suuker, siegrette n’en sigare n’in glaskes op tafel en ‘n opgerold sesieworsje mè d’n augurrek d’r in en mè d‘n dotje majenèès aan ‘t uiteinde. En vor ‘t fééstverreke netuurlek ‘n snietselbank om èm of aar d’r ’s lekker deur t’ale. Nou ‘t was dees keer trouwes wel gemakkelek. ‘n Oppas adde me nie nòòdeg. Me konne n’onze spruite n’ommes gewòòn meeneme. Toen me dèèr aankwame, bleek d’ak ’t kaartje nie éémaal goed geleze n’ad. ‘t Woordje n’eksoties ad ik effe gemist. Ston ik dèèr, verkleed as snijbòòn, same mè d’al m’n spruite n’en m‘n vrouwke metter twee pronte blomkòòle … tusse n’al die allef nakede n’eksotiese meskes in benanerokskes en buusten’ouwers van mè touwkes aan mekare gebonde n’alleve kokesnote. 

’n Lieterèère triller
1 Wa d’n bamisweer! ’t Majemt b’oorlek en ’t storremt da d’t ’n aard et. 
2 De wind flut deur de kiere n’in de kezijne n’en de rame rammele deur ‘t geweld. 
3 Toch oor ik deur al die errie kebaal op zolder. 
4 Ik prakkezeer m’n eige suf wa d’of da ken zijn.
5 Gelòòve n’in spoke doen ‘k nie, mar nou begin ik toch te twijfele. 
6 Wa d’n alterasie! Zeuve kleure stront schijt ik bekant! 
7 Toch stap ik manmoedeg uit m’n bed en trek m’n petoffels aan, mar ik staan onderwijl te riere op m’n bééne. 
8 Bove n’op zolder motte m’n òòge n’aan ’t donker wenne want ‘t pirke n’aan ’t plefon gif nie veul licht. 
9 ’t Is ier ’n eksekéét: dòòze vol mè d’ouwe spulle legge n’op ‘n òòp. 
10 Vanuit ’t koefles zweef d’inéés in ‘n dik ròòkgerdijn ‘n megoggel in ’n gròòt wit klééd lengst en verdwijnt deur de muur. 
11 Jezus van Merante, ‘k gaan bekant van m’nne suus. 
12 ‘k Gelòòf alzeleve da d’t de géést is van diejen klapekster van ‘n schòònmoeder van mijn, die al jare wijle n’is. 
13 Die rij t’m op mijn, omda d’ik aar dikkels eb legge koeienere. 
14 Dan voel ik inéés ’n luchtstròòm. ‘k Raak éémaal oefbevange n’en ou m’n asem in. 
15 ’n IJskouwe n’and wor d’op m’n errem geleed en ‘n stem persies as die van m’n schòònmoeder zegt: 
16 “Ei kul, wor d’s wakker. Wa doe t’r ammaal op?” 
17 Ik doen m’n òòge n’ope n’en kijk recht in ’t mombakkes van m’n eigeste vrouw: de nachtmerrie is toch nog nie verbij!

Van de netuur mot 't ebbe 
't Was 'n lief meske n'or; ze zag t'r gèèf uit: are zo blond as 't kore n'op 't veld, blauw òòge n'en 'n éél leuteg smoeltje.
't Was 't nuuw vriendinneke van de n'oudste en ij ad gevroge n'of t'ie d'r dieje zondagmiddag mee moch brenge.
Z'n broers zate te kijke mè d't kwiel op d'r kin. Wa d'n gèèf stuk netuurschòòn brocht zullie Toon nou toch wir mee nar uis. 
Vader kreeg 'n kleur op z'n kake toen z'em recht drie kusse gaf en moeder sting toen zowa te steigere van zjallezie. Mar toen ze 'n boske boeretuile kreeg, begon de n'ijsberreg te smelte.
Ze vertelde dasse van 'n oeve kwam. " 'k Ellep m'n ouwelui mette bééste: de n'ond, de pèèrde n'en ponnieperdjes, de verrekes, de koeikes, de n'ezel en de pielekes."
Ok zee ze, dasse trekker en kombaain reej en botter en kèès makte, mar dasse ok nog mè t'and kon melleke.
De wenkbrauwe van vader en moeder ginge n'impessant om'òòg. Wa was da vor 'n andege meid?
Ze kon allééneg nie goed leze n'of schrijve, zee ze, want z'ad nie lang op school gezete. Ze wis wel van wante n'en ok alles over 't boereleve.
"Gij ken d'éél veul, mar waar edde da dan ammaal geleerd agge nie nar school gewist zijt?" vroog moeder. 
"Gewòòn, de netuur è mijn alles geleerd wa'k mot wete. O ja, en jullie Toon mag dan wél op school gezete n'ebbe, mar dèèr ettie toch nie veul geleerd or; want wa d'ik 'm toch ieleke keer ammaal mot lere n'in d'n ooiberreg……!

’n Gemiste kans !
Schee nou ’s uit mè d’oew gezééver, zee z’n vrouwke, ge zij d’t nie en ge zul d’t nooit nie worre n’ok. Ge zij vus t’oud. Ze motte n’oe nie en z’ebbe gelijk. En trouwes, g’è nog òògtevréés ok.
Dochte gij nou wezelek daddik nie bove n’op die wage durref te staan? Meske toch! Ik durref nog wel van ’t stad’uis te springe. Da zou ik trouwes zellef doen. ’t Is gewòòn ’n gemiste kans, miemuijde n’ie nog eve deur. 
IJ schudde ’n bietje mè z’n òòfd en zuchtte nog mar ‘s ’n kirke. Dasse da nou toch nie wou begrijpe. 
Ze motte dèèr nie zo’n schrepele snotneus vor neme. ’t Ga d’ommes nie allééneg om die kleine jong, mar ok om d’ouwe van dage n’in de n’Erremeblok en de zieke n’in ’t gast’uis.
En witte, ik zijn toch nog best gèèf om naar te kijke, en dan è ’k ok nog ’s kuite waar Jan Janse sjeloers op zou zijn. As dèèr nou ‘s zo’ne gèève witte prinsemejo as ‘n strak velleke n’om zou zitte. Meske, ge wit nie wa d’of dagge zou zien.
En dèèr ston t’ie in z’n lange witte n’onderbroek van de Goejekòòpe n’Enk, gerééd om in bed te stappe. Ze keek naar z’n witte kuite n’en zee: Kul, me n’ebbe n’t ‘r nie mir over. Ze draaide d’r eige n’om en mompelde: 
Weltruste.

-

-

-

-

-

De diktee's van 1995 t/m 2005 zijn HIER te downloaden (PDF).